Hep Benden

Ne oluyorsa hep benden, ne olmuyorsa da öyle. Bu, bazen suratımda garip bir gülümsemeye bırakıyor kendini; alaycı ama derin, yara izi gibi.

Benzeri, küçükken mahalle maçında "Abi sen oynamazsan kaybederiz! Kesin kaybederiz abi!" dediklerinde belirdi dudağımın sol yanında. Canımı dişime takıp, maçı takımıma kazandırmak üzereyken, kendi kaleme yanlışlıkla atılmış süsü verdiğim bir gol atıp, evine haciz gelmiş gibi dizlerimin üzerine yıkıldım. Gözlerimin bir ucu Fırat Nehri'ne bağlanmışcasına ağladım maçtan sonra. Benim o halimi, terlemiş yüzümün sıcağında kurumuş göz yaşlarımı gören takım arkadaşlarım, halimi görmeye dayanamayıp onlar da ağladılar. 5-6 çocuk bağdaş kurup, göz torbalarımızda yaş kalmayana kadar ağladık.

Bunu o zamanlar açıklayamazdım ama artık biliyorum. Hayatımda ağırladığım her insana aynı oldu tavrım. Hep bunun için oldu çabam; onlarca bilinmeyene sahip koca bir denklemde basit bir hamleyle sadeleştirilen eleman olmaktansa, sadeleştirildiğinde paydasında 0 (sıfır) bırakacağım basit bir denklemin elemanı olmayı evla buldum, buluyorum.

Gecelerin en huzurlusu buraya kadar sabredip okuyanların olsun. Zaten sigaram da bitti, ben yatıyorum.